تحلیل یونگی مفهوم مصلحون

مصلحون: آنان‌که بنا می‌کنند، جایی که دیگران شکسته‌اند—not از قدرت، بلکه از عمق

در قرآن، واژه‌ی مصلحون بارها با زمینه‌های گوناگون آمده است؛ از جمله:

إِنَّمَا ٱلْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌۭ فَأَصْلِحُوا۟ بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ
(حجرات / ۱۰)

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا تُفْسِدُوا۟ فِى ٱلْأَرْضِ قَالُوٓا۟ إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ
(بقره / ۱۱)

اما در روان، «مصلحون» چیزی بیش از نقش بیرونی دارند.
آن‌ها بخشی از روان‌اند که میان قطب‌های متضاد—عقل و احساس، تاریکی و نور، خشم و ترحم—می‌خواهند آشتی ایجاد کنند، حتی وقتی یکی از این دو قطب فریاد می‌زند.

۱. مصلحون و ایگو: ایگو می‌خواهد حق با او باشد؛ مصلح می‌خواهد رابطه برقرار بماند—even اگر در سکوت

ایگو معمولاً دنبال پیروزی‌ست:

• من درست می‌گویم،
• من بهتر می‌فهمم،
• من باید قضاوت کنم.

اما مصلح، درونی‌ترین سطح، نیرویی‌ست که می‌پرسد:
چگونه می‌شود شکاف را پر کرد،
بدون آن‌که چیزی انکار شود؟

در روان، مصلحون همان بخش‌هایی‌اند که میان «منِ زخم‌خورده» و «منِ مدعی» وساطت می‌کنند؛
و گاهی تنها کاری که می‌توانند بکنند، گوش دادن است—even اگر زخم عمیق باشد.

۲. مصلحون و سایه: تا با سایه روبه‌رو نشوی، اصلاحی رخ نمی‌دهد؛ فقط رنگ‌آمیزی است

در قرآن، واژهٔ مفسدون در برابر مصلحون قرار می‌گیرد.
و اغلب، مفسد کسی‌ست که خراب می‌کند، ولی وانمود می‌کند که می‌سازد.

در روان، این دقیقاً تفاوت میان ایگوی ناآگاه و مصلح آگاه است:

• ایگو می‌گوید «درستش می‌کنم»، اما حقیقت را نمی‌بیند.
• مصلح می‌داند که باید با زخم حرف زد—not با انکار.

یونگ می‌گوید:

«اصلاح، بدون عبور از تاریکی ممکن نیست.
تو باید آن‌چه شکسته را لمس کنی، نه فقط ظاهرش را درست کنی.»

مصلحون، در روان، همان نیروهایی‌اند که با سایه روبه‌رو می‌شوند، و به‌جای حذف آن، با آن گفت‌وگو می‌کنند—even اگر نتیجه دیر برسد.

۳. مصلحون و زخم: اصلاح از جایی آغاز می‌شود که زخم پذیرفته شود—not پنهان

درون هر روان، تضادهایی وجود دارد:

• میان خشم و محبت،
• میل و اخلاق،
• امنیت و آزادی.

مصلحون، آن نیروهایی‌اند که نمی‌خواهند یکی را حذف کنند،
بلکه می‌خواهند راهی برای زیستن هر دو بیابند—even اگر درد داشته باشد.

یعنی:

«من زخمی هستم، اما نمی‌خواهم این زخم را انکار کنم.
می‌خواهم بفهمم چرا این‌جا آمده، و چه چیزی از آن قابل تبدیل است.»

این صبر در برابر زخم، آغاز اصلاح است—not نجات فوری.

۴. مصلحون و وسوسه: وسوسه‌ی اصلاح‌گری بی‌درد، مکرر است؛ ولی اصلاح واقعی از درون عبور می‌کند

گاهی ما فکر می‌کنیم:

• اگر درست فکر کنیم، درست خواهیم شد.
• اگر حرف خوب بزنیم، زخم حل می‌شود.
• اگر پند دهیم، همه‌چیز بهتر می‌شود.

اما روان، منطقی نیست.
زخم، پند نمی‌پذیرد؛
فقط حضور می‌خواهد.

مصلحون واقعی، می‌دانند که باید بمانند، گوش دهند، لمس کنند—even اگر کاری از دست‌شان برنیاید.

و این، نقطه‌ی مقابل «اصلاح‌گرِ وسواسی» درون است که می‌خواهد همه‌چیز را زود درست کند.

۵. مصلحون و شفا: شفا نه با معجزه، بلکه با مداومت صبورانهٔ حضور آغاز می‌شود

اصلاح، همیشه ساختن چیزی نو نیست؛
گاهی فقط یعنی کنار ویرانه ماندن، تا شاید چیزی از دلش جوانه بزند.

مصلحون، در روان، بخشی از ما هستند که:

• از تضاد نمی‌گریزند،
• از خشم نمی‌ترسند،
• از اشک نمی‌هراسند،
• و فقط می‌خواهند پل بزنند—even اگر پل ترک بردارد.

این حضور، آغاز درمان است—not معجزه، بلکه فرآیند.

۶. مصلحون و فردیت‌یابی: فرد شدن یعنی بتوانی بین درون‌های متضادت صلح برقرار کنی—not فقط تصمیم بگیری

در سفر فردیت‌یابی، تو باید:

• با زخم‌هایت آشتی کنی،
• با میل‌هایت روبه‌رو شوی،
• با نقاب‌هایت خداحافظی کنی.

مصلح، درون تو، همان بخشی‌ست که از قضاوت صرف عبور کرده،
و می‌پرسد: چطور می‌توانم میان آن‌چه هست و آن‌چه باید باشد، پلی بزنم؟

او نمی‌خواهد تو بی‌نقص شوی؛
فقط می‌خواهد تو واقعی‌تر شوی—even اگر هنوز درگیری هست.

جمع‌بندی: مصلحون، نیروی آرام و سخت‌کوش روان‌اند؛ آنان‌که میان قطب‌های درونی، گوش می‌دهند، پل می‌زنند، و منتظر می‌مانند—not از روی ضعف، بلکه از ژرف‌ترین قوت انسانی

در نهایت، مصلحون در روان ما:

• نه اصلاح‌گران فوری‌اند،
• نه نجات‌دهندگان اخلاقی،
• بلکه نگهبانان امید در دل تضادند.

و پیامشان شاید چنین باشد:

«اگر زخم داری، لازم نیست پنهانش کنی.
اگر میلِ متضاد داری، لازم نیست سرکوبش کنی.
فقط بنشین، ببین، گوش بده،
و بپرس: چه چیز این‌جا شکسته، و آیا چیزی هست که بتوان ساخت؟
و اگر هست، بگذار با دستِ صبورِ تو ساخته شود—not با عجله، نه با نمایش؛
بلکه در سکوت، آهسته، و انسانی.»