سوره الحاقّة با واژه‌ای آغاز می‌شود که به‌تنهایی تکان‌دهنده است:
«ٱلْحَآقَّةُ، مَا ٱلْحَآقَّةُ، وَمَآ أَدْرَىٰكَ مَا ٱلْحَآقَّةُ»
یعنی: «حقیقتْ واقعی، چیست آن حقیقت، و چه می‌دانی تو از آن حقیقت؟»
این تکرار سه‌گانه، ما را مستقیماً به بطن یکی از عمیق‌ترین تجربه‌های روانی انسان می‌برد: مواجهه با حقیقتی که همیشه از آن می‌گریخته‌ای. در نگاه روان‌شناسی تحلیلی کارل گوستاو یونگ، این لحظه، لحظه‌ای‌ست که ایگو دیگر نمی‌تواند فریب دهد؛ پرده‌ها کنار می‌رود، و سایه‌ای که سال‌ها انکار شده، بی‌واسطه آشکار می‌شود.
سوره الحاقه، با زبانی استعاری، نمادین، و پرقدرت، سفر نهایی روان به‌سوی خویشتن، مواجهه با تاریکی، و داوری درونی را روایت می‌کند. این سوره از درهم‌شکستن تمدن‌هایی می‌گوید که خود را بی‌نیاز از تحول می‌دانستند، و به ایگوی جمعی و توهم کنترل پناه برده بودند. اما پیام اصلی سوره، درباره هر فرد است—فردی که روزی باید بایستد، و ببیند که با خود، چه کرده است.
از منظر روان، «الحاقه» معادل ظهور محتویات سرکوب‌شده ناخودآگاه است. این لحظه، نه فقط مرگ فیزیکی یا قیامت بیرونی، بلکه رویارویی ایگو با تصویری بی‌رحمانه و حقیقی از خود است.
یونگ این لحظه را «مواجهه با خویشتن» (confrontation with the Self) می‌نامد—زمانی‌که همه فرافکنی‌ها پایان می‌پذیرد، و ایگو در برابر آینه‌ی تمام‌قد روان، برهنه می‌ماند.
سوره مثال‌هایی تاریخی می‌زند:
قوم عاد با باد نابود شد، ثمود با صیحه، و فرعون با طغیانش.
در روان، این تمدن‌ها، نماد ایگوهایی هستند که با قدرت، ثروت یا فهم ظاهری، از پذیرش محدودیت خود سر باز زده‌اند. این ایگوها ساختارهایی بیرونی ساخته‌اند تا از اضطراب درونی بگریزند، اما سرانجام، نیروی ناخودآگاه آن‌ها را از درون فرومی‌پاشد.
یونگ هشدار می‌داد:
«هر جا قدرت بیش از حد انباشته شود، سایه‌ای متراکم‌تر در پشت آن شکل می‌گیرد. و سایه، همیشه بازمی‌گردد.»
در میانه سوره آمده:
«فَأَمَّا مَنْ أُوتِىَ كِتَـٰبَهُۥ بِيَمِينِهِ...»
وَأَمَّا مَنْ أُوتِىَ كِتَـٰبَهُۥ بِشِمَالِهِ...»
در روان، این "کتاب" چیزی جز تاریخچه‌ی روانی فرد نیست. آن‌چه فرد زندگی کرده، و آن‌چه به آن وانمود کرده؛ آن‌چه پنهان کرده، و آن‌چه پذیرفته. داوری نه از بیرون، بلکه از درون آغاز می‌شود.
دریافت کتاب به‌دست راست، یعنی پذیرش، صداقت، ادغام سایه.
و به‌دست چپ، یعنی انکار، فرافکنی، خودفریبی.
یونگ می‌گفت: «اگر تمام زندگی را صرف پنهان‌کردن حقیقت کرده باشی، روزی خواهد آمد که روانت تو را به افشاگری وامی‌دارد—چه بخواهی، چه نه.»
کسی که کتابش را با دست راست می‌گیرد، با شادمانی می‌گوید:
«هَآؤُمُ ٱقْرَءُوا۟ كِتَـٰبِيَهْ، إِنِّى ظَنَنتُ أَنِّى مُلَـٰقٍ حِسَابِيَهْ»
در روان، این لحظه، لحظه‌ای‌ست که فرد با گذشته‌اش آشتی کرده است. شرم و انکار ندارد. حتی ضعف‌ها و خطاها را می‌پذیرد، زیرا می‌داند که رشد، نه در کتمان، بلکه در پذیرش رخ می‌دهد.
این فرد، سایه‌اش را دیده، و با آن کار کرده است.
اما کسی که کتابش را به‌دست چپ گرفته، با صدایی آکنده از اندوه می‌گوید:
«يَـٰلَيْتَنِى لَمْ أُوتَ كِتَـٰبِيَهْ... وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِيَهْ...»
اینجا، ما با ایگوی نابالغ و منزوی‌شده‌ای مواجهیم که حتی در لحظه‌ی حقیقت، نمی‌خواهد ببیند. او همچنان می‌خواهد چشم ببندد، همچنان می‌خواهد تقصیر را به چیزی بیرونی نسبت دهد.
یونگ می‌گفت: «بدترین سرنوشت روان، آن است که در پایان، خود را نشناخته باشد.»
سوره با بیانی کوبنده می‌گوید:
«مَآ أَغْنَىٰ عَنِّى مَالِيَهْ، هَلَكَ عَنِّى سُلْطَـٰنِيَهْ»
در روان، "مال" و "سلطه" نماینده‌هایی از ایگویی هستند که همیشه بر قدرت بیرونی تکیه داشته، اما از قدرت درون، صداقت، و خویشتن، گریزان بوده است.
لحظه‌ی سقوط، وقتی است که پایه‌های بیرونی، دیگر نمی‌توانند ایگو را حفظ کنند. و اینجاست که اگر فرد آمادگی نداشته باشد، فروپاشی اتفاق می‌افتد.
در پایان، سوره توصیفی از عذاب جهنم و در مقابل، پاداش نیکان دارد. اما اگر بخواهیم با زبان روان‌شناسی سخن بگوییم، این توصیف‌ها به‌جای مفهوم دینی بیرونی، بیان‌گر حالات نهایی روان انسان‌اند.
سوره الحاقّة، در خوانش یونگی، روایت رویارویی نهایی روان با حقیقت است؛ لحظه‌ای‌که ایگو دیگر نمی‌تواند فرار کند، و باید آن‌چه را که زیسته، در آینه ببیند. این سوره:
پیام نهایی سوره چنین است:
«روزی خواهد آمد که باید بایستی و نگاه کنی؛ نه به دیگران، بلکه به خود. و اگر شجاعت دیدن را داشته باشی، همان روز، روز نجات خواهد بود—even اگر به ظاهر، روز فروپاشی باشد.»
