سوره التغابن سوره‌ای است درباره‌ی «فریب‌خوردگی»—اما نه فریب از بیرون، بلکه فریبی درونی که از ندانستن خویشتن و انکار حقیقت ناشی می‌شود. نام سوره، از ریشه‌ی «غبن» است، یعنی زیان، و "تغابن" یعنی زیان‌کاری متقابل، روزی که آشکار می‌شود چه کسی واقعاً زیان کرده است. اما در سطح روان‌شناسی، این زیان نه به‌معنای مالی یا ظاهری، بلکه از دست‌دادن پیوند با خویشتن و دورشدن از مسیر فردیت‌یابی است.
در روان‌شناسی تحلیلی یونگ، زیان‌کار واقعی کسی نیست که شکست خورده یا از نظر اجتماعی عقب مانده؛ بلکه کسی است که خود را نشناخته، سایه‌اش را انکار کرده، و عمرش را در ساختن نقاب یا تعقیب موفقیت‌های بیرونی صرف کرده، بدون آنکه به درون خود بنگرد.
سوره تغابن، در حقیقت، درباره‌ی لحظه‌ای است که نقش‌ها فرو می‌ریزند، و روان می‌بیند که واقعاً چه کسی بوده و چه چیزی را از دست داده. و این لحظه، نقطه‌ی آغاز رستگاری است—اگر شجاعت پذیرفتن وجود داشته باشد.
سوره چنین آغاز می‌شود:
«يُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِى ٱلسَّمَـٰوَٰتِ وَمَا فِى ٱلْأَرْضِ ۖ لَهُ ٱلْمُلْكُ وَلَهُ ٱلْحَمْدُ ۖ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَىْءٍۢ قَدِيرٌ»
در روان‌شناسی تحلیلی، «خداوند» در این آیه می‌تواند نماد خویشتن (Self) باشد—آن بخش ژرف روان که فراگیر، ناظر، و منبع حکمت است. این خویشتن، همه چیز را می‌بیند؛ حتی چیزهایی را که ایگو انکار می‌کند یا نمی‌خواهد ببیند.
یونگ می‌گفت: «ایگو ممکن است فراموش کند، فرافکنی کند، یا تحریف کند، اما خویشتن، ناظر وفادار ناخودآگاه است.»
در ادامه آمده:
«خَلَقَ ٱلسَّمَـٰوَٰتِ وَٱلْأَرْضَ... وَصَوَّرَكُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَكُمْ... وَإِلَيْهِ ٱلْمَصِيرُ»
اینجا تصویر انسان، به‌مثابه مخلوقی زیبا، ارائه می‌شود—اما همراه با یادآوری بازگشت. یعنی: تو خلق شده‌ای، اما این خلق، آغاز مسیر است، نه پایان.
در نگاه یونگی، این «بازگشت» همان بازگشت به خویشتن است: فردی که از ناخودآگاه عبور می‌کند، سایه‌اش را می‌بیند، رنج را می‌پذیرد، و به سوی وحدت روانی بازمی‌گردد.
آیه‌ای کلیدی در سوره:
«يَوْمَ يَجْمَعُكُمْ لِيَوْمِ ٱلْجَمْعِ ۖ ذَٰلِكَ يَوْمُ ٱلتَّغَابُنِ...»
در روان، این «روز تغابن» همان لحظه‌ی بیداری است؛ لحظه‌ای که نقاب فرو می‌ریزد و انسان می‌بیند عمرش را صرف چه کرده، و چه چیزی را از دست داده. این زیان، شاید ظاهری نباشد، اما درونی‌ترین لایه‌های روان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
یونگ می‌گفت: «بدترین سرنوشت، زیستن یک زندگی نازیسته است.»
آیه می‌گوید:
«مَآ أَصَابَ مِن مُّصِيبَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ ٱللَّهِ ۗ وَمَن يُؤْمِنۢ بِٱللَّهِ يَهْدِ قَلْبَهُ»
در روان‌شناسی یونگی، «مصیبت» اغلب نشان‌دهنده‌ی بحران در ایگو است—نقطه‌ای که فرد کنترل را از دست می‌دهد و در برابر واقعیت ناتوان می‌شود. اما همین بحران، می‌تواند نقطه‌ی آغاز «رهایی روانی» باشد؛ اگر فرد آن را بپذیرد، نه انکار کند.
یونگ معتقد بود: «در دل شکست، بذر شفا نهفته است.» اگر تسلیم شوی—not به ضعف، بلکه به حقیقت—قلبت هدایت می‌شود.
در ادامه آمده:
«إِنَّمَآ أَمْوَٰلُكُمْ وَأَوْلَـٰدُكُمْ فِتْنَةٌۭ ۚ وَٱللَّهُ عِندَهُۥٓ أَجْرٌ عَظِيمٌ»
در روان‌شناسی، «ثروت» و «فرزند» می‌توانند نماد پروژه‌های بیرونی‌ای باشند که فرد بر آن‌ها فرافکنی می‌کند: آرزوهای تحقق‌نیافته، قدرت‌طلبی، ترس از بی‌ارزشی. وقتی انسان پیوند درونی‌اش را با خود از دست می‌دهد، سعی می‌کند معنا را در بیرون بجوید—در تملک یا در نسل.
سوره هشدار می‌دهد: این‌ها فتنه‌اند—نه به معنای شر، بلکه به‌معنای آزمون روانی. آیا می‌توانی با این‌همه وابستگی، همچنان به خودت وفادار بمانی؟
آیه‌ای ظریف در پایان می‌گوید:
«فَٱتَّقُوا۟ ٱللَّهَ مَا ٱسْتَطَعْتُمْ... وَأَنفِقُوا۟ خَيْرًۭا لِّأَنفُسِكُمْ ۚ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِۦ فَأُو۟لَـٰٓئِكَ هُمُ ٱلْمُفْلِحُونَ»
در روان، «انفاق» نماد رهاکردن کنترل ایگو و بخشیدن انرژی به بخشی از روان است که محروم مانده: بخش کودک درون، سایه، یا زخم‌های کهنه. کسی که بخل نفس را ترک کند، یعنی از انحصار خودمحوری عبور کرده، و به جریان زندگی درونش اعتماد کرده است.
یونگ می‌گفت: «بزرگ‌ترین خساست، دریغ‌کردن عشق از خودِ آسیب‌دیده‌ی خویش است.»
آخرین آیات سوره چنین هشدار می‌دهند:
«وَأَنفِقُوا۟ مِن مَّا رَزَقْنَـٰكُم مِّن قَبْلِ أَن يَأْتِىَ أَحَدَكُمُ ٱلْمَوْتُ...»
یعنی: پیش از آنکه دیر شود، ببخش، بازگرد، صادق باش. در روان‌شناسی تحلیلی، این توصیه یادآور ضرورت ادغام پیش از فروپاشی نهایی است. ایگو می‌تواند تا مدت‌ها نقاب بزند، ولی لحظه‌ای می‌رسد که بحران زندگی، دیگر قابل تعویق نیست.
آیا می‌توانی قبل از آن لحظه، خودت را ببینی؟
سوره التغابن، در خوانش یونگی، روایتی است از زیان پنهان در روان؛ زیانی که از انکار، از فرافکنی، و از نپذیرفتن خویشتن ناشی می‌شود. این سوره:
پیام نهایی سوره چنین است:
«زیان‌کار واقعی کسی نیست که چیزی را از دست داده، بلکه کسی‌ست که خود را هرگز نیافته. اگر بایستی، گوش کنی، و ببخشی—می‌توانی از تغابن عبور کنی، و به رستگاری روانی برسی.»
