در میان دعاهای اسلامی، کمتر دعایی چنین ساختارمند، شفاف و انسانی است. دعای مکارم‌الاخلاق نه دعا برای رفع بلاست، نه استغاثه برای رهایی، و نه ندبه برای فراق؛ بلکه درخواست برای ساختن خویشتن است—نه هر خویشتنی، بلکه نسخه‌ای متعادل، شریف، و پرورش‌یافته.
این دعا فهرستی طولانی‌ست از چیزهایی که انسان از خدا می‌خواهد: بردباری، فروتنی، صداقت، نیت پاک، چشم‌پوشی از بدی دیگران، اجتناب از تهمت، محافظت از زبان، و ده‌ها فضیلت دیگر. اما اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، درمی‌یابیم که این یک فهرست خشک اخلاقی نیست؛ بلکه نقشه‌ای‌ست برای تبدیل روان آسیب‌دیده به روان بالغ، با زبانی آرام، روشن، و صادقانه.
در نگاه کارل گوستاو یونگ، این دعا تلاشی‌ست برای ادغام سایه با نور، و حرکت ایگو از پراکندگی به انسجام درونی. این دعا نه برای نشان‌دادن خوبی، بلکه برای رسیدن به «تمامیت» نوشته شده است.
این دعا با هیچ مدح و ثنایی آغاز نمی‌شود؛ نه با «اللهم اغفر لی»، نه با «یا رب ارحمنی»، بلکه با جمله‌ای سازنده:
«اللهم صلّ علی محمد و آل محمد، و بلّغ بإیمانی أکملَ الإیمان…»
یعنی: "ای خدا، مرا در مسیر رشد قرار بده؛ نه فقط ببخش، بلکه پرورش بده."
یونگ در روان‌تحلیلگری خود تأکید می‌کند که انسان بالغ، آن نیست که به دنبال حل فوری مسئله‌ها باشد، بلکه آن است که از درون تمایل به رشد داشته باشد. این دعا، فراخوان ایگوست برای دگرگون‌شدن—not فرار.
بسیاری از صفاتی که در این دعا خواسته می‌شوند، دقیقاً بر ضد سایه‌های انسانی هستند.
مثلاً:
در زبان روان‌شناسی تحلیلی، این تطبیق یعنی:
«روان، سایه‌ی خود را شناخته، و حالا می‌خواهد آن را آگاهانه دگرگون کند—not با سرکوب، بلکه با پرورش.»
در طول دعا، هیچ‌جا نمی‌خوانیم: «مرا محبوب مردم کن»، «باعث افتخارم باش» یا «از من آدم موفقی بساز». بلکه لحن دعا چنین است:
«مرا فروتن کن، وقتی ستایش شدم»
«مرا نجیب کن، وقتی تحقیرم کردند»
«مرا راست‌گو نگه دار، حتی وقتی کسی نمی‌بیند»
این یعنی حرکت از اخلاقِ دیده‌شده به اخلاق درونی‌شده.
در روان، چنین تمایلی نشانه‌ی بلوغ ایگو است؛ وقتی که دیگر انگیزه‌ی اصلی انسان تأیید نیست، بلکه هماهنگی درونی‌ست. یونگ این را مرحله‌ای از پیشروی به سوی Self می‌دانست.
در این دعا، زبان پر از طلب است، اما نه پر از اضطرار یا ترس. راوی، خود را نفرین نمی‌کند، خویش را بی‌ارزش نمی‌داند، بلکه مسئولانه، دقیق، و با اعتماد، از خدا می‌خواهد: «مرا بهتر کن.»
این لحن نشان می‌دهد که ایگو در این مرحله، نه در حالت گریز است، نه در حالت شرم مطلق؛ بلکه در حالت پذیرش.
پذیرفته که کامل نیست، اما قادر به رشد است.
یونگ چنین وضعیتی را «وضعیت سالم روان در برابر نقص‌های خودش» می‌نامید.
دعا از ما می‌خواهد که:
اما همه‌ی این‌ها نه برای رضایت دیگران، بلکه برای آرام زیستن در دل خود.
در روان‌شناسی تحلیلی، این دیدگاه اخلاق، نه از سر وظیفه، بلکه از سر ضرورت هماهنگی روانی است.
یعنی:
«اگر دروغ بگویم، روان من آشفته می‌شود؛ نه فقط رابطه‌هایم.»
«اگر نفرت بورزم، سمِ آن، ابتدا روان مرا فرومی‌پاشد.»
دعا، این درک را در لایه‌لایه‌ی التماس‌هایش پنهان کرده است.
دعای مکارم‌الاخلاق نظمی درونی دارد. از خود آغاز می‌شود، سپس به خانواده، سپس به جامعه، سپس به دشمنان.
از نیت شروع می‌کند، سپس به رفتار، بعد به واکنش به دیگران.
این ساختار، نشان از فهمی عمیق از سفر روانی به‌سوی تعادل دارد.
یونگ در تحلیل مراحل فردیت‌یابی، چنین حرکتی را لازم می‌دانست:
دعای مکارم‌الاخلاق، همین مسیر را طی می‌کند.
در پایان، دعا نه طلب پاداش دارد، نه انتظار تشویق؛ بلکه همچنان فروتنانه ادامه می‌دهد:
«و قرار ده پایان عمرم را در خیر و رستگاری، و از کسانی قرارم ده که...»
این پایان، یادآور این حقیقت است که:
دعای مکارم‌الاخلاق، در خوانش روان‌شناسی یونگ، نقشه‌ای‌ست برای معماری روان متعادل، با شناخت سایه، تبدیل آن به فضیلت، و ساختن ایگویی فروتن، صبور، و سازگار. این دعا:
پیام نهایی آن چنین است:
«اگر می‌خواهم خوب باشم، نه برای آن است که دیده شوم؛ بلکه چون تنها در خوبی، روان من آرام می‌گیرد. و اگر رشد می‌طلبم، نه از سر شرم، بلکه از شوق آنم که با خویشتن، صادق و هماهنگ زندگی کنم.»
